انتها لیبی چه خواهد شد؟ - وبگاه مجوز بازی

به گزارش وبگاه مجوز بازی، بحران لیبی این روزها شاهد یک رقابت متشنج میان دو هم پیمان سیاسی و نظامی است؛ چراکه هر یک از طرفین درگیر لیبی کوشش می نمایند مواضع خود را بهبود ببخشند و بیشترین میزان دستاوردها را برای تقویت مواضع خود در هر مذاکرات آینده به دست بیاورند.

به همین دلیل نبرد کنونی شهر سرت میان نیروهای دولت وفاق ملی مورد حمایت ترکیه و نیروهای موسوم به ارتش ملی لیبی تحت امر خلیفه حفتر و مورد حمایت مصر، امارات و فرانسه حرف آخر را در این باره می زند.

به گزارش ایسنا، عبدالباری عطوان، سردبیر روزنامه مستقل رأی الیوم در تحلیلی درباره بحران لیبی و نقش کشورهای خارجی در آن نوشت: شهر راهبردی سرت مهم ترین دروازه برای نیروهای حفتر و دولت وفاق ملی است که پس از موفقیت در سرانجام دادن به محاصره طرابلس و بازپس گیری ترهونه درصدد به دست دریافت کنترل این شهر است.

رجب طیب اردوغان، رئیس جمهوری ترکیه که حاکم دوفاکتوی غرب لیبی است، اخیراً تأکید کرد، تا زمانی که هم پیمانانش کنترل شهر سرت را به دست نگیرند، نه مذاکرات سیاسی وجود خواهد داشت و نه آتش بس اعمال خواهد شد. این اظهارات بیانگر مخالفت و یا بی توجهی او به ابتکار عمل قاهره برای حل و فصل همه جانبه بحران لیبی است؛ چراکه شهر سرت از جهتی دروازه شرق یعنی محل قرار گیری میادین نفت و گاز و ذخایر اصلی آن بوده و از سوی دیگر کلید جنوب یعنی محل پایگاه هوایی الجفره و مخزن آبی لیبی است.

جاه طلبی های اردوغان تنها در دستیابی به بیشترین سهم ممکن از نفت و گاز لیبی محدود نمی گردد، بلکه تقویت نفوذ سیاسی و نظامی ترکیه در لیبی را نیز شامل می گردد. گزارش روزنامه ینی شفق نزدیک به حزب عدالت و توسعه، حزب حاکم در ترکیه درباره طرح آنکارا برای ایجاد دو پایگاه نظامی در لیبی؛ یک پایگاه هوایی در پایگاه عقبه بن نافع (الوطیه) در جنوب غربی طرابلس و یک پایگاه دریایی در شهر مصراته گویای همین مسأله ست.

نیروهای ترکیه مجهز به ناوچه ها و تجهیزات نظامی سنگین و هزاران جنگنده و هواپیماهای بدون سرنشین عملا در میادین نبرد در لیبی حضور دارند و اکنون سؤال این است که آیا کشورهای همسایه لیبی مانند الجزایر و تونس در غرب و مصر در شرق این سیاست که حضور ترکیه آن را تحمیل نموده است، خواهند پذیرفت یا از نظر سیاسی و شاید از لحاظ نظامی با آن مقابله خواهند کرد؟

مداخله نظامی ترکیه در لیبی با حمایت از دولت وفاق که از سوی سازمان ملل به رسمیت شناخته شده عامل تمامی شکست های عظیم خلیفه حفتر و نیروهای او در غرب لیبی است و چه بسا منجر به خروج کلی او از صحنه سیاسی این کشور گردد، به ویژه پس از آنکه اخیراً هشت گور جمعی در ترهونه کشف شد که ده ها جسد ازجمله اجساد چند خانواده کامل را در خود جای داده اند که پس از شکنجه اعدام شده اند. درحال حاضر انگشت های اتهام به سمت خلیفه حفتر و نیروهای او نشانه رفته و این جنایت جنگی حالتی از ترس را در میان ناظران سازمان ملل ایجاد نموده است تا جایی که باعث شده است آنها خواهان تحقیقات گسترده برای تعیین شدن جزئیات این اعدام ها و تحویل عاملان آن به دیوان کیفری بین المللی به عنوان جنایتکاران جنگی بشوند.

عبد المجید تبون، رئیس جمهوری الجزایر که به شدت نسبت به تحولات بحران لیبی و حضور بیش از 12 هزار نظامی و جنگجوی تندرو در نزدیکی مرزهای غربی کشورش نگران است، برای نخستین بار برای همکاری با کشورهای همسایه لیبی یعنی مصر و تونس به منظور دستیابی به یک راه چاره برای بحران لیبی اعلام آمادگی کرد. او اخیراً در کنفرانس مطبوعاتی گفت: خونی که در لیبی ریخته می گردد خون لیبیایی است نه خون کسانی که نیابتی می جنگند و الجزایر درصدد توقف ریختن این خون ها و حل و فصل سیاسی این بحران است نه نظامی.

تبون با این اظهارات به هدف زد و نسبت به دچار شدن لیبی به سرنوشت سومالی هشدار داد.

این موضوع نیز درخور توجه است که تبون شنبه با عقیله صالح، رئیس مجلس طبرق (شرق لیبی) به تنهایی و بدون حضور خلیفه حفتر ملاقات کرد؛ موضوعی که به دلیل حمایت قابل توجه قبیله ای از عقیله صالح و مشروعیت سیاسی اش، به شکل غیر مستقیم بیانگر به رسمیت شناختن وی به عنوان یک رهبر و یا نماینده شرق لیبی است. اما مهمتر از این ملاقات ، اظهارات ماه گذشته میلادی صالح و اعلام خود به عنوان فرمانده کل نیروهای ارتش ملی لیبی است.

ورود الجزایر به خط بحران لیبی و اعلام آمادگی رئیس جمهوری آن برای همکاری با مصر و تونس برای دستیابی به یک راه چاره سیاسی و سرانجام دادن به بحران لیبی شاید مهم ترین تحول در این زمینه باشد، چراکه توافق این سه کشور می تواند توازن قدرت را از نظر سیاسی و نظامی را تغییر دهد.

بسیاری از کارشناسان معتقدند که خروج خلیفه حفتر از صحنه لیبی به نفع رقیب او یعنی عقیله صالح است. این مسأله درباره فائز السراج، نخست وزیر دولت وفاقملی نیز صدق می نماید؛ او اگرچه عملاً از محاصره طرابلس توسط حفتر خلاص شده است اما حکم وی تنها منحصر به محیط دفترش است.

رقابت میان دو راه چاره نظامی و سیاسی که در ابتدای این یادداشت به آن اشاره شد طی روزها و هفته های آینده و به ویژه پس از ورود الجزایر سخت تر خواهد شد و اکنون زود است که تأیید کنیم که در سرانجام مسابقه چه کسی پیروز خواهد شد، اما این یک مسابقه و رقابت هیجان انگیز است که باید آن را دنبال کرد.،ایسنا