تمدن نوع اول چیست و بشر چه زمان به آن می رسد؟ - وبگاه مجوز بازی

به گزارش وبگاه مجوز بازی، شاید برای شما جالب باشد که مقدار مصرف انرژی، یکی از معیار های مهم سنجش مقدار پیشرفت تمدن بشری است و حتی یک مقیاس شناخته شده در این خصوص وجود دارد، اما جالب توجه تر از آن این است که بر اساس همین معیارها، بشر حتی هنوز به اولین مرحله این تمدن که تمدن نوع اول نامیده می گردد، نرسیده است.

به گزارش وبگاه مجوز بازی، چندین روش وجود دارد که بتوانیم پیشرفت تمدن بشری را میزان گیری کنیم. رشد جمعیت، ظهور و سقوط امپراتوری ها، توانایی تکنولوژیکی ما برای دستیابی به ستاره ها و غیره. اما یک معیار ساده، محاسبه میزان انرژی مصرفی انسان در هر زمان تعیین است. با توسعه و پیشرفت بشریت، توانایی ما در مهار انرژی یکی از مفیدترین مهارت های ماست. اگر کسی فرض کند که تمدن های سیارات دیگر ممکن است مهارت های مشابهی داشته باشند، مصرف انرژی یک گونه معیار تقریبی خوبی برای مقایسه این توانایی فن آورانه است. این ایده همان چیزی است که مبنای تئوری مقیاس کارداشف است.

اخترفیزیکدان روسی، نیکلای کارداشف این مقیاس را در سال 1964 پیشنهاد کرد. او تمدن ها را به سه نوع طبقه بندی کرد؛ سیاره ای، ستاره ای و کهکشانی. گونه ای از نوع I می تواند انرژی را در مقیاسی برابر با میزان انرژی ستاره ای که به سیاره اصلی خود می رسد مهار کند. گونه های نوع دوم می توانند انرژی را در مقیاس ستاره اصلی خود مهار نمایند و نوع III می تواند انرژی کهکشان خود را مهار کند. این ایده البته بیشتر به وسیله کارل ساگان رایج شد، که به جای سه نوع ساده، مقیاس میزان گیری پیوسته را پیشنهاد کرد.

با این وصف، اکنون ما چه نوع تمدنی هستیم؟ اگرچه انسان ها میزان زیادی انرژی مصرف می نمایند، اما معلوم است که ما حتی واجد شرایط نوع I هم نیستیم. به طور میانه حدود 1016 وات انرژی خورشیدی به زمین می رسد و بشر در حال حاضر حدود 1013 وات انرژی مصرف می نماید. در مقیاس کشویی ساگان، این ما را در حال حاضر در معیار حدود 0.73 قرار می دهد. این میزان برای دسته ای از نخستی های تکامل یافته بد نیست، اما یک سوال جالب را ایجاد می نماید. آیا اصلاً می توانیم خودمان را به تمدن نوع I برسانیم؟ آنچه تعیین است این است که ما نمی توانیم تمام نور خورشیدی را که به زمین می رسد جذب کنیم و همچنان یک سیاره قابل سکونت داشته باشیم.

این سوال در مقاله ای که اخیراً به نشریه Arxiv ارسال شده، مورد آنالیز قرار گرفته است. این مقاله به سه منبع اصلی انرژی شامل؛ سوخت های فسیلی، هسته ای و تجدیدپذیر می پردازد و رشد بالقوه آن ها را در طول زمان محاسبه می نماید. اگرچه رسیدن به تمدن نوع I بسیار آسان به نظر می رسد و تنها کاری که باید انجام دهیم، فراوری بی وقفه انرژی است، اما هر نوع منبع انرژی محدودیت هایی دارد. برای مثال، سوزاندن هر اونس سوخت فسیلی، می تواند منجر به سطحی از تغییرات آب و هوایی گردد که در نهایت همه ما را در یک فیلتر به اصطلاح بزرگ به سرانجام برساند؛ بنابراین ماجرا آنقدر هم ساده نیست، زیرا اگر منقرض شویم، دیگر نمی توانیم به یک تمدن نوع اول برسیم؛ بنابراین این تیم رویکردی ظریف تر را اتخاذ می نماید و محدودیت های فیزیکی هر نوع منبع انرژی را تجزیه و تحلیل می نماید و آن ها را در برابر احتیاج به محدود کردن تغییرات آب وهوایی و سطوح آلودگی که به وسیله کنوانسیون چارچوب سازمان ملل متحد در خصوص تغییرات آب و هوا و آژانس بین المللی انرژی تعیین شده است، متعادل می نماید. آن ها دریافتند که حتی با محدودیت های واقع بینانه، ممکن است بشریت به سطح نوع یک تمدن برسد، اما نکته منفی این است که حداقل تا سال 2371 به آن سطح نخواهیم رسید.

البته این لزوما چیز بدی نیست. مقیاس کارداشف ابزاری بسیار صریح برای میزان گیری مقیاس فناوری انسانی است. در حالی که تمدن های پیشرفته به انرژی قابل توجهی احتیاج دارند، ما دیده ایم که چگونه پیشرفت ها در محاسبات کم مصرف و افزایش کارایی به ما امکان می دهد مصرف انرژی خود را کاهش و در عین حال به پیشرفت تکنولوژیک ادامه دهیم. در حالی که این مطالعه نشان می دهد که چگونه می توانیم به یک تمدن نوع اول تبدیل شویم، این امکان وجود دارد که وقتی متوجه شویم که دیگر احتیاجی به این کار نداریم، واقعاً به سطح قابل توجهی از پیشرفت رسیده باشیم.

منبع: techxplore

ترجمه: مصطفی جرفی-وبگاه مجوز بازی