(تصاویر) از عکس دوران دانشجویی کامالا هریس چه چیزی می توان فهمید - وبگاه مجوز بازی

به گزارش وبگاه مجوز بازی، عکسی از کاملا هریس، معاون ریاست جمهوری آمریکا وجود دارد که در سال 1986 گرفته شده و او را در دوران دانشجویی در دانشگاه هاوارد نشان می دهد.

او و دو دوست دیگرش که در این عکس حضور دارند، لباس های اپل دار چهارخانه به تن دارند و به دوربین لبخند می زنند. پشت سر شان هم انبوهی از مردم دیده می گردد. این تصویری سراسر انرژی و امید است.

از این عکس برای روایت داستان شگفت انگیز پیروزیت کامالا هریس زیاد استفاده شده؛ این که برای اولین بار یک زن سیاه پوست آسیایی آمریکایی معاون رییس جمهوری آمریکا می گردد و اولین فردی است که در یکی از دانشگاه هایی که به شکل سنتی مخصوص سیاهان بوده درس خوانده و به این مقام رسیده است.

اما این داستان دو زن دیگر حاضر در عکس است، دو دوست صمیمی او به نام های والری پیپن و کارن گیبز، همینطور داستان سایر افرادی که در پس زمینه احتمالا در حال وقت گذراندن هستند.

صحبت از دهه 1980 میلادی است، وقتی فرزندان نسلی که جنبش حقوق مدنی آمریکا را رقم زد به سن بلوغ رسیدند. درس خواندن در دانشگاه هاوارد، به عنوان یکی از مراکز آموزشی که از گذشته مخصوص سیاهان بوده، آن هم در اوج ریگانیسم و در زمانه ای که تب همبستگی با جنبش ضد آپارتاید بالا گرفته بود، تجربه ای سازنده برای بسیاری از آن ها محسوب می شد.

حالا یکی از همین افراد معاون رییس جمهوری آمریکا شده. اما برای رسیدن به این نقطه، آن ها چه جهتی را طی نموده اند و چه حس و حالی دارند؟

جو شاد دانشگاه هاوارد باعث می شد دانشجویان در دوران تحصیل بهترین بهره را از دوستی های خود ببرند

هدف از تاسیسی دانشگاه هایی از جمله هاوارد که از گذشته مخصوص سیاه پوستان بوده اند، آموزش آمریکایی های آفریقایی تباری بود که بعد از انتها دوران برده داری اجازه تحصیل در دانشگاه را نداشتند.

اگرچه اوضاع نسبت به گذشته تغییر نموده، اما تمرکز بر پرورش رهبران سیاه پوست همچنان بخشی مهم از پیغام دانشگاه هاوارد به حساب می آید. در دانشگاه هاوارد مسأله فقط پیروزیت تحصیلی نیست و کنش گری اجتماعی هم به همان اندازه اهمیت دارد.

کامالا هریس به روشنی از تاثیری که دانشگاه هاوارد بر حرفه و اهداف زندگی اش داشته، حرف زده است. هفته گذشته، به مناسبت سالگرد تاسیس انجمن زنان این دانشگاه به نام آلفا کاپا آلفا - که خودش عضو آن بود- پیغامی در اینستاگرام منتشر کرد و ضمن ادای احترام به این انجمن از روز های تحصیلش در این دانشگاه نوشت. همین طور از تجربه حضور در راهپیمایی های ضد آپارتاید و شرکت در مناظره های دانشگاه:

هاوارد به من آموخت گرچه بیشتر اوقات فکر می کنی هیچ کس شبیه به تو نیست و تجربه هایی مثل تو ندارد، باید به یاد داشته باشی هرگز تنها نیستی.

من هم مثل خانم هریس در دانشگاه هاوارد درس خواندم و چندین دهه بعد از او به این انجمن پیوستم. من شیفته داستان سایر زنان و فارغ التحصیلان هم دوره کامالا شدم که دنیای مشابه او را تجربه کردند.

در عکسی که سال 1986 گرفته شده، دختری که سمت چپ واقع شده است و با اعتماد به نفس به دوربین لبخند می زند، والری پیپن است.

والدین او بعد از مهاجرت به شمال آمریکا در دانشگاه های مخصوص سیاه پوستان مشغول به تحصیل شدند. پدر و مادر پیپن از جمله میلیون ها آفریقایی آمریکایی بودند که طی چند دهه به دلیل وجود سیاست های جداسازی نژادی و بی ثباتی مالی در جنوب آمریکا به شمال این کشور مهاجرت کردند. آن ها در شیکاگو ساکن شدند و کسب و کار پیروزی به راه انداختند.

پسر عظیم تر آن ها هم در هاوارد درس خواند و پیپن بعد از دیدن سالنامه هاوارد که برادرش با خود به خانه آورده بود مجذوب این دانشگاه شد و تصمیم گرفت آنجا درس بخواند.

پیپن می گوید: جو فرهنگی شاد و پر شور و حرارتی در دانشگاه وجود داشت، اما در عین حال روی پیشرفت تحصیلی و فرهنگی افرادی که مورد ظلم قرار گرفته بودند هم تمرکز می شد. می دانستیم نسل ما با پیروزیت هایش تغییر ایجاد خواهد نمود.

پیپن می گوید در دانشگاه هاوارد همه ما کوشش بیشتری می کردیم تا کارمان را درست انجام دهیم و سعی مان بر این بود که با شرافت زندگی کنیم و از خودمان اثری در دنیا باقی بگذاریم.

او که در یک خانواده سیاه پوست پیروز با سطح انتظارات بالا نسبت به فرزندان عظیم شده بود، خوب می دانست دانشگاه رفتن چه اهمیتی دارد.

پیپن بعد از فارغ التحصیل شدن از هاوارد به دانشکده پزشکی ییل رفت و حالا مشاور بهداشت و درمان است.

او از تعهد خود و هم دوره ای هایش نسبت به پیروزیت تحصیلی و نیازی که به به اثبات ارزش شان در دنیا حس می کردند حرف می زند. هدفی که به معنای شب های طولانی درس خواندن در کنار دوست صمیمی اش، کامالا بود:

تیم مناظره دانشگاه هاوارد در سال 1981؛ کامالا هریس یکی از معدود زنانی بود که به این تیم پیوست

در هاوارد یک سال هر دوی ما ترم تابستانی برداشتیم. در طول روز کار می کردیم و شب ها سر کلاس می رفتیم و بعد از آن با هم درس می خواندیم. کل تابستان این کار را انجام دادیم و خیلی خوش گذشت. او برای این کار زاده شده بود. او هم مثل من تعهد زیادی نسبت به درس خواندن داشت، همین طور به این که انسان خوب و شریفی باشد.

در دهه 1990، 52 درصد از فارغ التحصیلان سیاه پوست رشته داروسازی، 30 درصد از فارغ الاتحصیلان رشته دندانپزشکی و 27 درصد از دانشجویانی که در رشته دین شناسی مدرک گرفتند، در دانشگاه های مخصوص سیاه پوستان درس خوانده بودند.

در حال حاضر دانشکده پزشکی مهاری و دانشگاه هاوارد، دو مورد از قدیمی ترین دانشگاه های پزشکی مخصوص سیاهان هستند و بیش از 80 درصد از پزشکان و دندانپزشکان سیاه پوست مشغول به کار در آمریکا از آن ها مدرک گرفته اند.

لیتا روساریو- ریچاردسون کامالا هریس را به عضویت تیم مناظره دانشگاه درآورد

بنابر آمار وزارت آموزش آمریکا، سه چهارم از مجموع سیاه پوستانی که در این کشور مدرک دکترا گرفته اند، در دانشگاه های مخصوص سیاهان تحصیل نموده اند، همین طور سه چهارم از کل ماموران سیاه پوست نیرو های مسلح و چهار پنجم از مجموع قضات سیاه پوست فدرال.

فرهنگی که آن ها رواج دادند برای بسیاری از خانواده های سیاه پوست بلندپرواز و پیروز از طبقه متوسط و بالای جامعه اهمیت بسزایی داشت؛ آن ها فرزندان نسلی بودند که برای اولین بار در آمریکا حق رای به دست آورد و داشتند برای رهبری در حوزه های فعالیت خود آماده می شدند.

کارن گیبز، نفر سمت راست عکس هنوز رابطه صمیمی اش را با والری پیپن و کامالا هریس حفظ نموده.

کارن حالا وکیل دادگستری شده. آنچه او از روز های تحصیل خود در هاوارد به یاد می آورد شبیه به حرف هایست که کامالا هریس هم قبلا زده:

در هاوارد حس افتخار و عشق زیادی در میان سیاهان وجود داشت. استادان سیاه پوستی داشتیم که عاشق مان بودند. زیبایی تحصیل در هاوارد هم همین بود. آنجا ما آموزش دیدیم و برای آینده آماده شدیم. آن ها واقعیت آن چه بعد از دانشگاه به آن روبرو می شدیم را به ما گفتند. اما ابزار لازم برای شناخت و دستیابی به رویاهایمان را هم در اختیار مان گذاشتند.

وجود چنین محیطی به ویژه برای فرار از واقعیت های جامعه بسیار مهم بود. خانم گیبز می گوید: من در منطقه ای روستایی در ایالت دلاور عظیم شدم. مردم آنجا بسیار نژاد پرست بودند و بسیاری از آن ها به من توهین می کردند.

این یکی از دلایلی بود که کارن تصمیم گرفت در دانشگاه هاوارد درس بخواند و وکیل حوزه حقوق مدنی گردد. کارن جایی را انتخاب کرد که در آن به او عشق می ورزیدند و حمایت اش می کردند.

خانم گیبز می گوید مساله این نبود که می خواهم به یکی از دانشگاه های مخصوص سیاه پوستان بروم یا نه، مساله این بود که کدامشان را انتخاب کنم.

تجربیات خانم گیبز و خانم پیپن از هاوارد با آنچه سایر دانشجویان دانشگاه هاوارد در دهه 1980 به یاد می آورند، مطابقت دارد.

دکستر کول حالا یکی از مدیران برجسته شبکه تی وی وان شده است

آن ها از آگاهی اجتماعی و کنش گری سیاسی دانشجویان این دانشگاه در جنبش هایی که بیرون دانشگاه در جریان بود، حرف می زنند.

از آنجایی که هاوارد در پایتخت قرار داشت، در بسیاری از رویداد های فراموش نشدنی سیاسی کشور در صف اول دیده می شد.

دکستر کول، یکی از دانشجویان پیشین هاوارد که حالا یکی از مدیران ارشد شبکه آمریکایی تی وی وان شده، به بی بی سی گفت: والدین ما به شکلی فعالانه در جنبش های حقوق مدنی شرکت داشتند و در صف مقدم بودند. ما با این احساس تعهد به هاوارد پا گذاشتیم که نه فقط زندگی خودمان بلکه زندگی دیگران را هم بهتر کنیم.

دانشگاه های مخصوص سیاه پوستان در سراسر آمریکا نسلی را پرورش دادند که نقشی تاثیرگذار هم در دنیا و هم در پیشرفت جامعه آفریقایی آمریکایی ایفا کرد.

ما می دانستیم عاملان ایجاد تغییر هستیم.

آقای کول می گوید: ناآرامی های اجتماعی زیادی وجود داشت، اما به عنوان یک نهاد دانشجویی می دانستیم می توانیم در تصمیم گیری ها نقش داشته باشیم، چون آن هایی که قبل از ما آمده بودند را دیده بودیم.

خانم گیبز می گوید: راهپیمایی در کاپیتول هیل را خوب به یاد دارم. گروهی از دانشجویان با تظاهرات در نشنال مال خواهان این شدند که روز تولد مارتین لوتر کینگ تعطیلی رسمی اعلام گردد و حالا دقیقا در جایی که راهپیمایی کردیم یادبود او واقع شده است. می دانستیم چه حقوقی داریم و برای رسیدن به حق خود مصمم بودیم. به همین دلیل بسیاری از ما در جنبش های ضد آپارتاید فعالیت می کردیم. ما شاهد فرایند پیشرفت آن در آمریکا بودیم.

لیتا روساریو- ریچاردسون می گوید: این زمانی بود که بسیاری از مردم آن دوره توانستند به موقعیت های مهم در بخش های مختلف جامعه دست یابند.

خانم روسارویو-ریچاردسون در حال حاضر به عنوان وکیل در حوزه سرگرمی مشغول به کار است. او کسی بود که خانم هریس را به عضویت گروه مناظره دانشگاه درآورد.

او می گوید: انتخاب کامالا هریس به روشنی نشان می دهد دانشگاه هاوارد دانشجویان خود را برای هر کاری آماده می نماید.

کسانی که کاملا هریس را از نزدیک می شناسند از این که او معاون رییس جمهوری آمریکا شده تعجبی ننموده اند، اما این اتفاق بر جهتی که خود آن ها طی نموده و فلسفه ای که برای پیشبرد ش کوشش نموده اند، مهر تایید می زند.

خانم روساریو- ریچاردسون می گوید: این فکر به دانشجویان القا شده بود که مسئول بهتر کردن دنیا و به ویژه جامعه خودشان به وسیله تحصیل علم و دانش هستند. این رویکرد همانطور که می بینیم به همه مردم آمریکا سود رسانده است. کامالا مثل خود من فرزند نسلی است که به جداسازی نژادی انتها داد. انتصاب کامالا به این سمت از نظر تاریخی مناسب به نظر می رسد و او فردی شایسته برای این پست است.

دانشجویانی نظیر ترگود مارشال که در هاوارد درس خواند و اولین قاضی سیاه پوست دیوان عالی شد، این جهت را هموار کردند.

این دانشجویان حتی در دوران تحصیل خود حس می کردند آینده ای با شکوه انتظارشان را می کشد و باید گام هایی عظیم در این دنیا بردارند.

این حس فقط به کامالا هریس محدود نمی شد. داستان زندگی این زنان نشان می دهد بسیاری از آن ها در حوزه فعالیت خودشان تأثیرگذار بوده اند.

آندرآ هولمز، فارغ التحصیل دانشگاه که حالا مدیر بازاریابی است، می گوید: معاونت رییس جمهوری جایی است که او به آن تعلق دارد. او الگویی برای دنیا و همه زنان و دختران جوان است.

عکس کامالا، والری و کارن در سال 1986 در مراسم معروف بازگشت دانشجویان قدیمی به دانشگاه گرفته شده. این مراسمی است که به شکل سنتی هر سال در بیشتر دانشگاه های آمریکا برگزار و با یک مسابقه فوتبال آمریکایی یا موسیقی و پایکوبی جشن گرفته می گردد. دانشگاه هاوارد به این مناسب یک مسابقه فوتبال آمریکایی برگزار می نماید و گردهمایی دوباره نسل های مختلف دانشگاه به مدت یک هفته با رویداد های گوناگون جشن گرفته می گردد. در این مراسم فارغ التحصیلان سرشناس دانشگاه همین طور هنرمندان معروف برنامه اجرا می نمایند و در بحث های مختلف حضور می یابند.

عکس کامالا و دوستانش در مراسم بازگشت به دانشگاه، انرژی، رفاقت و بلندپروازی گروهی از زنان دانشگاه هاوارد را دوره ای پر شور و هیجان به تصویر می کشد؛ دوره ای که در آن زنان خود را قادر به انجام هر کاری می دانستند.

والری پیپن به خوبی آن لحظه را به یاد دارد: یک آخر هفته واقعا هیجان انگیز بود و این از طرز نگاه و لبخند هایی که به لب داریم کاملا تعیین است. بهترین دوران زندگی مان بود.